Een man mag niet huilen.

We hebben nogmaals ervaren dat we kwetsbaar zijn. Dat het leven kwetsbaar is en dat het in handen is van een hogere macht. Die enkele seconden of minuten dat het licht bij mij uit is gegaan zorgde ervoor dat ons leven even op zijn kop stond. Ik kon niet zoveel maar vooral ik mocht niet zoveel. Frustrerend om mij over te moeten geven en niet wetende wat er precies met mijn lichaam aan de hand was. Nog moeilijker vond ik het voor mijn 'Moffel'.

De schrik tekende zijn gezicht. Ik zag dat hij vechtte tegen zijn emoties. Hij wilde sterk zijn al zag hij er zo kwetsbaar uit. Ik probeerde hem gerust te stellen. Mijn lichaam is op, ik heb te veel gedaan maar geloof mij maar dat het snel beter zal gaan. Ik was overtuigend want ook ik geloofde er in. Ik gaf mij over. De rust verichte geen wonderen en toen nogmaals de lichtjes uit gingen moest ik toch echt onderzocht worden. Bij iedereen ging het alarm af behalve bij mij.

Ik zag de angst op zijn gezicht. Hoeveel moeite hij had om mij achter te laten en niet langer voor mij kon zorgen. Hij werkte keihard om alles draaiende te houden. Steeds vaker zag ik tekenen van vermoeidheid maar hij gaf niet op. Hij rende van hot naar her en hield alle ballen hoog. Toen de klachten aan bleven houden zag ik hem in paniek raken. Het niet wetende wat er nu precies aan de hand was zorgde voor onrust.

De tranen branden op zijn netvlies maar hij hield het droog. Hij wilde er niet aan toegeven. Ik voelde zijn hand stevig gevouwen in mijn hand terwijl we wachten. Nog nooit heb ik hem zo dichtbij gevoeld. Hij was er echt voor mij. Zijn liefde was groots, zo overweldigend dat ik met een brok in mijn keel hem alleen liet. Het voelde als een echt afscheid terwijl ik wist dat ik hem zo weer zou zien. Ook ik begon bang te worden. Dit stukje moest ik zelf doen. Eenmaal uit de scan zag ik mijn grote, stoere man in elkaar gedoken. Alle onderzoeken die werden verricht zaaiden alleen nog maar meer angst. De artsen hielden hun lippen stijf op elkaar terwijl wij hun gezichten probeerden af te lezen. Het bleef stil en ze lieten geen steekjes vallen. We moesten wachten tot alle uitslagen binnen waren.

Wat waren we blij en opgelucht de uitslag te horen. Na een maand rusten zal ik dan echt (bijna) helemaal de 'oude' worden. Toch zal het anders zijn. Het heeft ons veranderd. We weten dat het leven elk moment voorbij kan zijn. Daarom willen we nog meer genieten van elk moment die we mogen leven. Onze relatie is nogmaals gaan bloeien en groeien.

Na de blijdschap moest ik weer richting het ziekenhuis. Ditmaal weer naar de afdeling gynaecologie. Allebei gespannen of alles daarbinnen goed zou zijn en we eindelijk weer verder kunnen. Gespannen en met klamme handjes zaten we aandachtig naar het schermpje te kijken. De cystes zijn weg, mijn lichaam is de boel aan het opschonen en het ziet er rustig uit. We mogen dan eindelijk weer beginnen met onze wens.

We vlogen elkaar in de armen. Ik voelde zijn lichaam stevig tegen die van mij. Voordat ik het wist rolden er tranen over onze wangen. Na weken te hebben gevochten tegen de tranen, zich zo sterk heeft gehouden stroomde het er nu uit. Nog niet vaak heb ik hem zo gezien. Alle angst, boosheid, verdriet en opluchting kwamen er nu uit. Toch waren het zeker ook tranen met een lach, van puur geluk. Het was fijn om hem zo te zien omdat ik nu wat voor hem kan doen. Ik hield hem vast, knuffelde hem en fluisterde dat hij de meest geweldige man is.

We gaan morgen op vakantie een ware verrassing van mijn 'Moffel'. We hebben het verdiend en we gaan er meer van genieten dan ooit te voren. Opgeladen zullen we terug keren om verder te gaan met onze reis.!